Yillar önce Ahmet Ümitin bir kitabini okumustum. Osmanlinin son dönemlerini anlatan bir kitapti. Baslarinda cok sıkılmış başladığıma da pisman olmuştum. Sonradan okumasi cok zevkli ve merak uyandirici oldu, yazarin üslubunu sevdim diyelim. Maalesef kitabin ismini hatırlamıyorum. O zamanki kitabin verdigi hissiyati alma umuduyla Babi esrara basladim. Daha ilk cümleleri okurken üniversite yillarina gidip ayni kalemin verdigi o tadi aldım. Ayni his, kitaba karsi ayni merak uyaniverdi. Bazi yazarlarda bu duygu hep oluşuyor. Yazani bilmeseniz de hemen anliyorsunuz o yazar olduğunu. Bu iyi birşey mi kötü birsey mi okuyucu için bilemem. Ama bu yazarlardan birinin kitabina başladığımda bilirim ki güvenli bir limana geldim. Bir huzur yerleşir içime.... Kitabin tadını bilirim vesselam.
Iyi okumalar herkese...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder